ROCK-FISHING

Técnicas de pesca: o "rock-fishing"

Como o seu nome indica esta modalidade de pesca mariña desenvólvese sobre as rocas, ou mellor devandito, nun fondo rochoso lanzando desde a costa.

Non é que sexa unha modalidade nova, senón que a progresiva invasión de terminología anglosaxoa, parece dar novo significado ás técnicas tradicionais. De feito, todos os que lanzabamos a fondo nos abruptos cortados da cornixa cantábrica estabamos a practicar rock-fishing. E nós sen decatarnos! Pero en fin, deixando aparte estas anécdotas, digamos terminolóxicas, a sustancia desta modalidade está precisamente en chegar co noso aparello até o hábitat de moitos peixes que denominamos genéricamente "de dique" ou "de roca". Lábridos, espáridos e serránidos están entre as presas máis cobizadas e frecuentes deste tipo de pesca. Pero igualmente habituais, aínda que máis modestas e mesmo desprezadas por moitos, son os góbidos e os blénidos, moi abundantes ambos nas capas máis someras. E dado que existen, como vemos, tantos peixes que viven en fondos rochosos, parece lóxico que os pescadores tratemos de chegar até eles. O problema que se presenta é que este tipo de fondos adoita ser bastante hostil para os aparellos de pesca. Por iso é polo que moitos decántense por empregar aparellos suspendidos, ben con flotador ou a pulso, para evitar as infructuosidades que balizan estes leitos mariños. Pero, polo visto, estas técnicas non serían en puridad "rock-fishing", senón que este termo corresponde en exclusiva ao lanzado a fondo.

Así pois, o equipo é, con lixeiras variacións, o mesmo que empregamos para o surf-casting e outras modalidades de lanzado pesado. Con todo, a diferenza radica no aparello. E aquí é onde se cometen as maiores equivocacións. Isto é así porque, inducidos polo equipo, empregamos á súa vez aparellos moi pesados e montaxes con lastres de entre 150 e 250 g. Ademais, non adoitamos coidar a forma e o deseño destes lastres, concibidos para pescar en fondos arenosos ou fangosos e que, nun leito de rocas, se trabarán sen remedio. Por iso é polo que moita xente abstéñase de pescar en roca pola sinxela razón de que perden demasiados aparellos e, con isto, desaproveite unhas zonas que poden ser moi produtivas.

Así pois, imos indicar cal é o mellor aparello para estes casos: - O chumbo debe ser o máis lixeiro posible que nos permita o equipo. Nos fondos rochosos o peixe ten refuxio e protección, polo que non debemos obsesionarnos por alcanzar longas distancias nin grandes profundidades, especialmente de noite. - O chumbo non debe ter arestas, nin garfios, nin calquera outro elemento de agarre, tan común hoxe nos lastres pesados de surf-casting. - Ademais, existen chumbos suxeitos en estruturas plásticas ou similares que reducen en gran medida o risco de trabarse entre as rocas. - Podemos empregar unha montaxe con dúas ou tres anzois. O risco de engancharse no fondo non é tanto. O que realmente adoita quedar trabado é o chumbo, non os anzois. - é conveniente tamén amarrar o lastre cunha sedela menos resistente que o resto do aparello. Con isto evitaremos, en caso de enganche, perder todo o aparello. Outro tanto cabe dicir dos anzois. Osea, expor un aparello cuxas partes susceptibles de enganche poidan ser despren- O aparello idóneo nunca termina no anzol, é dicir, o chumbo queda por baixo dos anzois e non ao revés. A razón é que, os peixes que viven en fondos de roca atoparán mellor noso cebo suspendido a un par de palmos do leito mariño. Esta distancia, ademais, será útil para que o cebo non quede tapado polas algas ou as infructuosidades do fondo e será moito máis visible e detectable. Unha vez que vimos as particularidades das montaxes de rock-fishing, teriamos que fixarnos nos cebos. Neste apartado, as diferenzas co surf-casting son moito menores. De feito, as carnadas para ambas as modalidades son practicamente intercambiables, á marxe de que un cebo que habita en fondos arenosos funcione mellor aí que sobre un leito rochoso. Sempre debemos procurar que o cebo sexa o máis natural posible, e iso inclúe que o seu hábitat se corresponda co lugar onde lanzamos o aparello.didas sen perder o demais.

Pero na práctica, empréganse as mesmas carnadas, sobre todo tendo en conta que moitas delas son case universais para a pesca mariña. Referímonos ás tiras de lura, ás sardiñas, aos anélidos mariños (especialmente a gusana coreana e a da raia), etc. Agora ben, un cangrejillo vivo, un ermitaño ou mesmo os anacos centrais e máis carnosos dun gran cangrexo, poden depararnos resultados insospeitados pescando nestes fondos de roca.